Category: Uncategorized

3 maanden later dan gepland het laatste blog bericht over mijn reis door Argentinië en Chili, vanuit mijn dure bedje terug naar puerto Natales, de vliegende Hollander is klaar, 2 nachtjes om afscheid te nemen van dit gedeelte van de Andes, door naar Rio Gallegos en dan naar BA. Het zit erop. Een prachtig avontuur en leuke mensen leren kennen. De planning is 30 maart naar Lima, Peru, maar dat loopt anders Covid -19 hangt in de lucht, de wereld staat op z’n kop.

Ik hoop dat jullie mijn Blog leuk vonden. Nu begin juni 2020, vandaag gaan de terrassen open en ik werk aan mijn ePub van mijn boek SPOREN, vanaf volgende week te bestellen. Via deze Site, € 4,99 tevens werk ik aan een vertaling naar het Engels.

Stay Safe

Vandaag is het behoorlijk aan het waaien, ik moet me af en toe goed in balans houden, met de rugzak op vang je meer wind.

Ik schiet weinig foto’s omdat de bewolking laag hangt tegen de bergen. Vandaag wordt een lange dag, ik ga eigenlijk de eerst U van de W lopen en vanuit Britanic view terug en door naar Francis voor mijn “ Gouden “ bedje

Voordat ik naar boven klauter bij Britanic passeer ik een meer. De wind maakt niet alleen golven met schuimkoppen, maar af en toe waait de golf uit het water. Erg indrukwekkend om te zien. Ff verder regent het dan een beetje.

Als in vervolgens naar boven loop “ ren “ ik een gezin met twee jonge dochters voorbij, zij zijn reeds op de terug weg. Best een hele onderneming voor deze meiden denk ik nog. Als ik boven aan kom bij de lookout waait het ontzettend hard. Ik maak een filmpje en vertrek weer.

Snel naar beneden, het duurt lang voordat ik het gezin in haal, ze zijn best snel en toevallig Nederlanders woonachtig in Brazilië. Ik babbel met ze, toen ik naar boven snelde heeft de moeder me een bijnaam gegeven, iets van trail runnende reus! Floor de jongste dochter wil avonturier en schrijfster worden, we hebben gelijk een click. Ze slapen ook in Francis en ik zeg we praten straks ff bij.

We komen zowat gelijk aan en de vader van Floor wil graag de inhoud van mijn rugzak zien. Floor sta te popelen om te zien wat ik allemaal uit mijn rugzak tover. Ik leg mijn brander uit de vader zegt gelijk “ die wil ik ook hebben “, als alles op tafel ligt maakt pa een foto van alles met Floor en mij op de achtergrond. Ik wordt op een biertje getrakteerd en het blijkt dat we in dezelfde Dorm slapen.

De volgende ochtend als ik buiten een eitje bak komt Floor me toast en kaas brengen. Van ma krijg ik twee appels.

Van camping Dickson naar Perros en door naar Gray, deze 3 campings zijn van Chili en kosten per stuk € 6 , de laatste plek waar ik slaap ( Frances ) in een Dorm kost € 80, maar daar over later. De derde dag is niet lang en gaat grotendeels door het bos. De Torres zijn hier niet te zien, wel een paar meren en gletsjers. Het weer is fantastisch.

Ik zie mensen al kreupel lopen en sommige zelfs terug. Met mij gaat het prima, geen centje pijn. Net voor de camping loop ik langs een mooi meer en bestudeer mijn Maps.me. Er blijkt nog een zij weggetje te zijn de puma trail naar de puma gletsjer.

Als ik de tent heb opgezet en wat heb gegeten ga ik de trail zoeken, schoenen uit om het stroompje te overwinnen, bosje door en in de verte zie ik de gletsjer.

Ik loop er naar toe en door de mond naar binnen, sjiek, mooi blauw glinsterend ijs.

Ik heb mijn tent net buiten te officiële plaatsen gezet en geniet van de ondergaande zon. Het waait wat harder en de wolken vliegen voorbij.

De vierde dag gaat over de Gardner pass, hier is veel over gezegd en gewaarschuwd. Wind en verschrikkelijk moeilijk. Ik ben met 1,5 uur op de pas, niets van het voorgaande, de wind is voor de berggeit gaan liggen 😉

Ik loop een stukje door en ga ff wat eten en drinken. Een rasta jongen komt naar me toe en vraagt waar ik vandaan kom, ik zeg Holland, hij zegt;”dan ben je de vliegende Hollander”

Verder met die geit, door naar Gray. Ik doe er in totaal 5 uur over, de laatste, een groep Duitsers 11 uur

5 dagen wachten op het goede weer, inmiddels weet ik de betere bars en restaurants te vinden in Puerto Natales, de plaats waar vanuit de bussen/boten vertrekken naar Paine. De dag voordat ik het goed weer sein krijg ga ik op jacht naar reserveringen, eigenlijk moet je dit een half jaar van te voren doen. Ik heb geluk, 3 campings in de achterkant van de big O ( het totale rondje Paine) kan ik reserveren, deze zijn van het park. De andere campings of dorms zijn privé, meestal wel plek, maar dan ook heel heel duur. Ik regel 5 slaapplekken

Er is een week goed tot redelijk weer voorspeld en als ik vertrek is de lucht blauw. Onderweg zien we een poema met twee welpen. Die hoop ik deze dagen eigenlijk niet tegen te komen, veilig vanuit de bus bekijken we het schouwspel. De welpen huppelen achter mama aan.

Omdat het z’n goed weer is loop ik gelijk naar de grote Mirador, geen wind op de pass, maar warm. Ik haal veel mensen in. Eigenlijk zijn de meeste best langzaam.

Boven waar het stijler wordt maak ik mijn bijnaam waar “ Berggeitpierre “ ik spring van het ene naar het andere blok en sta voor de centrale Torres. Als ik alle foto’s geschoten heb, snel ik weer omlaag. Onder aan de berg ga ik richting eerste camping Serón.

Een mooie wandeling door een soort van rivieren gebied, een jongen haalt me in, een redelijke rugzak, hij is best snel. Na een tijdje staat hij stil, ik denk hij maakt foto’s van de paarden voor ons, maar hij is bang om er tussen door te lopen. Ik ga voor en zeg dat ze niets doen. Voorzichtig een klein beetje van het pad jagen. ( geleerd van Dees). De jongen blijkt n porter te zijn en draagt slaapzakken en matjes van een grote groep Duitsers.

Als ik aankom bij de camping zie ik de groep en praat wat met ze. Ook een grote groep Amerikanen en dan veel andere trekkers.

Op de Privé camping kan ik 3 blikjes bier voor een tientje kopen. Proost. 🍺

Dag 2 naar Camping Dickson, prachtig weer en vroeg uit de veren. De weg is wat kort en ik vraag me af af ik deze camping wel nodig heb.

De camping ligt op een prachtige plek en ik ben er heel vroeg. Maak wat eten en doe een tukje

Op de camping in El Chaltén zie ik een stookplaats en een rooster om een Asado te maken, Malisse doet het inkopen en ik stook het vuur op, na 2 uur stoken heb ik voldoende brandende houtskool om de Asado te starten, 700 gr vlees, één paprika doormidden gesneden en gevuld met ei en kaas.

Vlees met zout inwrijven en op de gril, langzaam garen. Ongeveer 1 uur en dat lijkt lang, maar je moet het langzaam laten opwarmen “ slow cooking “, dan ik het klaar. Het smaakt voortreffelijk, vooral het vlees van hier. Eerste Asado geslaagd.

Het is tijd om afscheid te nemen van Melissa, top meid en er een adresje bij om eens op visite te gaan. Ik ga in de avond nog een biertje pakken en er speelt een bandje, niet om aan te horen.

Vroeg vertrek ik naar Calafate, de plek om naar de Perito Moreno gletsjer te gaan kijken, deze valt in een meer en iedereen die naar Argentinië reist moet m zien, dus ik ook. Als ik wat later in de middag aan kom, geloof ik mijn ogen niet. Echt fantastisch, niet druk, maar super aangelegd roestvrijstalen wandelpad en wat een uitzicht.

Ik stop na elke 10 meter en maak foto’s, wonderschoon. Plots hoor ik een harde krak, geluid alsof er iets afbreekt. Ik blijf staan en ff later gebeurt het, een groot stuk breekt af en plonst in het water, er ontstaat een tsunami, een grote golf die het meer in verdwijnt.

Na dit fenomeen te hebben gezien, ga ik terug naar Cafayate, er is een 8 daags festival en ik denk een paar extra dagen te blijven. Als ik het terrein op loop valt de muziek wel heel hard tegen, morgenochtend weg hier.

Gelukkig krijg ik nog een bus gereserveerd voor half 12. Door naar Torres del Paine.

Een hele rit vanuit Tranquilo naar El Chaltén. Eerst vanuit Chili, een prachtige omgeving verlaten waarbij ik geen foto’s kan maken, ik zit in een geblindeerde bus over een ‘alweer’ onverharde weg. Hoe dichter ik bij Argentinië kom, hoe droger het wordt, dor, een dessert aan deze kant van de Andes. Grens passeren en morgen door naar El Chaltén. 10 uur duurt de rit over de ruta 40, deze beruchte weg weer opgepakt, een nachtbus. Als ik wakker word, zie ik de Fitz Roy in volle glorie in het ochtend licht, prachtig mooi, indrukwekkend.

Vroeg in de ochtend in El Chaltén plannen maken wat te wandelen, eerst naar een uitzichtpunt, van waaruit ik de Cerro Torre goed kan zien, ik ga laat in de middag het weer is fantastisch.

Een hele wandeling naar boven, niet druk omdat het al laat is. Ik had afgesproken met Melissa de Amerikaanse ( waarmee ik al eerder op de vulkaan stond) en een Duitse meid om samen naar boven te lopen, maar helaas hadden we niet goed afgesproken. Ben weer super snel en haal wat mensen in. Als ik aankom het ik een magistraal uitzicht.

Links in mijn panorama zie ik een berg die wel heel veel lijkt op de “ Himmelsleiter-Bernina Bianco Graat “, adembenemend.

Geen woorden voor al deze schoonheid. Ik blijf er twee uur zitten en laat deze schoonheid op mijn inwerken, hiervoor ben ik gekomen en dan dit weer, het eerste mooi weer window van het seizoen.

Uiteindelijk loop ik terug en op tijd ben ik voor happy hour 🍺. De dames hebben me ge-appt waar ik uithang en ze komen ook een biertje drinken. Melissa wil wel mee aankomende dagen, van mij mag het, maar ik heb een eenpersoons tentje. Krap dus. We spreken af om na 9 uur morgenochtend te vertrekken. Na de grote stoet en we gaan niet op de officiële campground staan zeg ik.

Wat hebben we een mazzel met het weer en we horen dat Alex Honnald ergens rond zwerft, zou wel heel leuk zijn hem te ontmoeten

We nemen een pad waar waarschijnlijk niemand over heen loopt en idd we zien ook niemand, ik spannende rivier crossing en vreemd dat hier niemand loopt.

Het pad is slecht aangegeven, maar wij vinden onze weg naar de Rifugio waarbij ik weer een leuke kampeerplek spot, we eten en drinken in de Rifugio en morgen gaan we de Fitz van weer een andere kant zien.

Wij lopen richting eindpunt van onze tocht en van daaruit gaan we een andere weg terug. Tijdens onze lunch komt er een condor over vliegen, wowww.

Op de terugweg vinden we weer een prachtige spot om te kamperen. Een top wandeling en wat een geluk met het weer.

Cerro Castillo was nat, dus terug naar de grote stad om iets met de telefoon ( computer) te doen. Gelukkig vind ik al snel een iPhone service en de man achter de balie schroeft m open, oei echt nat. Ik had al een pak rijst gekocht en daar lag hij al twee dagen in, mocht met zoveel nattigheid niet baten. De man stelt me gerust en hij zegt over twee uur terugkomen, ik ga naar het leuke hostel waar ik eerder was geweest. Pak alle nattigheid uit en de vrouw des huizes bied aan om alles te wassen, super. Na twee uur ga ik terug naar de service man, nog niet klaar “ kost ongeveer € 80 “ zegt de man, kom over een uur maar terug. Batterij en scherm worden vervangen. Als ik voor de tweede keer terug ben is ie gefixt, top, heerlijk, gelijk ff naar een WiFi punt en doorgeven hoe en wat.

Klaar voor de reis naar Puerto Rio Tranquilo, op deze route rijd ik weer langs Cerro Castillo en af en toe heb ik vanuit de bus uitzicht van wat ik tijdens de wandeling in de mist heb gemist.

In Tranquilo is het een drukte van jewelste, hier gaan elke dag 4000 mensen naar de Marmol grotten kijken. Deze zijn echt de moeite waard heeft men mij verteld. Eerst ga ik lekker uit eten, een restaurant die ik als tip van de twee Amsterdammers heb gehad. Top eten en prachtig uitzicht over het meer.

Morgenochtend scheep ik in om samen met twee Amerikanen die ik al eerder trof, naar de grotten te gaan. Fullspeed over het meer. Het waait bijna niet en de zon schijnt.

Ik kan niet stoppen met foto’s maken, wel honderd. Straks terug kijken en de mooiste bewaren. De boot vaart een grot in en achteruit, een grot vaart hij door, past net.

Het is weer tijd om deze drukke toeristische attractie te verlaten, als ik sta te wachten bij de bus. Komt de Amerikaanse Melissa aan uit Cerro. We gaan samen een biertje drinken een andere Amerikaan die ik eerder trof sluit ook aan. Na het tweede biertje moet ik me haasten. Ik ga terug naar Argentinië. De weg langs het meer is adembenemend, hoge besneeuwde toppen met het en der gletsjers er tussen. Heel mooi.

Als we dichter bij Argentinië komen wordt het woestijn achting. Totaal anders dan de laatste 2 weken in Chili, maar ook prachtig.

Als aankom kan ik nog door met de bus naar Argentinië en dat doe ik dan ook. Tijd voor de echte goede wijn en vlees.

50 km onder Coyhaique is het Nationale Park Castillo, daar ga ik naar toe om een trekking van 3 of 4 dagen te doen. Pak een bus na twee dagen relaxen en stap in een scherpe bocht waarvan ik de plek heb gemarkeerd in Google uit. Met mij een Fransman en verder niemand. We lopen samen naar de entree van het park, een van de parkwachters is uitleg aan het geven aan twee Franse meiden in het Engels, wij sluiten aan.

Een heleboel gevaren gaan we tegenmoet volgens de jongen en vooral ook niet buiten de zogenaamde campar plekken bivakkeren. De rangers zijn streng zeggen ze. We betalen de Entree, 29000 peso’s, € 33 dat is hartstikke duur zeg ik tegen de poortwachters en zij vinden dat ook, schrijf een klacht zeggen ze. De meiden zijn ingeschreven en vertrekken. Voor hun is er een stelletje Chilenen op pad gegaan. Als Quinten en ik zo ver zijn gaan we ook. Hij is snel en ik laat hem vooruit lopen. Prachtig zonnetje en geen vervelende hoogtemeters, lekker wandelen en aangegeven met af en toe een paaltje. De Rio crossings zijn dieper dan verwacht. Na een uur heb ik het Chileense stel ingehaald en ff later de Franse dames, Quinten zie ik niet meer totdat we voorbij het campement zijn. Richting een meertje waar ik eigenlijk wil bivakkeren. Het waait er te hard en de ondergrond is ongelijk. Samen springen we met onze volle bepakking over de morene. Hij is echt behendig. Dan scheiden onze wegen. Hij blijft nog ff en ik ga een plekje zoeken. Af en toe een druppel en ik ga snel eten als de tent staat.

Als ik wakker word regent het, snel pak ik alles samen en vertrek, het wordt een super natte dag, mijn paraplu die ik mee genomen heb, waait kapot, geen regenbroek en ik word zeiknat. Loop als een haas door over de pas, sneeuw velden, twee dames die ík tegenmoet loop zeggen dat het hard waait aan de andere kant, ik zeg; “aan mijn kant alleen veel regen”.

Als ik aankom in het 2e kampement staan er er best wat tenten, de meesten zijn vanochtend niet vertrokken, te veel regen. Ik zet snel mijn tent op en duik erin. Als ik mijn telefoon uit mijn zak haal is hij zeiknat. Die is overleden:-(( na een tijdje word ik wakker en loop naar een meertje, de zon breekt door, top. Hier is het echt heel mooi, ik blijf een tijdje en als het weer gaat regenen vertrek ik, terug bij mijn tent waar ik enkele spulletjes te drogen heb opgehangen is het alleen maar natter geworden. De telefoon maakt me de meeste zorgen. Dit is mijn computer voor alles, ik weet niet eens het telefoonnummer van Desiree uit mijn hoofd.

Dag 3 is al niet beter, ik trek mijn natte sokken aan, de korte broek ( die is enigszins droog) en de natte schoenen. Echt heel vies gevoel, gaan met die banaan. Langs een meer omhoog en door naar de pas, haal enkele partijen in. Boven op de nog gevaarlijkere pas stuit ik op een Chileen, we lopen verder samen stijl over geröll naar beneden. Als we weer in de bosjes zijn is het veilig. Bij een splitsing besluit ik naar het stadje te lopen. Het regent nog steeds een beetje.

Uit het park en ik loop een weg waar ik wellicht kan liften, echter komt er geen auto. 20min voor Cerro is een Patagonië feest, ik loop het terrein op en tref de Fransman, hij is de tweede dag via een afkorting naar het dorp gelopen. Stieren vangen, gokken, soort van rodeo en gratis vlees.

Follow de ruta 7, 🌶 Chili, bypass met veer en snellere weg volgens mijn lift (chauffeur). Bussen, liften, uitstapjes met wandelen en boot. Dit traject is eigenlijk al een vakantie van een of misschien wel twee maanden waard.

Cochamó aan een prachtig meer en een fantastisch hostel met een super ontbijt. De invloeden van de Duitsers en Italianen is hier niet te miskennen. Kuche staat op de kaart, het raam van het restaurant of gewoon bij de supermarkt. Helemaal Duits. De namen van de bovengenoemde uitbaters ook. Ergens zijn hier massaal Duitsers naar toe geïmmigreerd. Pizza & pasta, als is een pizza ga eten 🥘 is de bodem zoals het hoort, knapperig en dun, erop een heerlijk smakelijk kaas, rucola, ansjovis, parmaham en tomaten puré. Top. Ik blijf twee nachten, dans met een Chileense op het balkon een traditionele dans en een Amerikaanse drink samen een wijntje met we. Zij blijkt ook te klimmen, maar eigenlijk ijsklimmen. De tweede dag neem ik afscheid van alle mensen waar ik twee daagjes mee ben opgetrokken. Eerst nog op de foto met de vrouw des huizes en dan komt de bus naar Hornepirén, ik wil eigenlijk direct door naar Chaiten, maar er rijden geen bussen direct. Zelfs 3 bussen moet ik nemen en steeds dezelfde jongen gaat mee, een Chileen, hij spreekt goed Engels en doet alles om mij te helpen, alhoewel er niets fout kan gaan. Als ik samen met de Chileen na het derde traject uitstap, zoeken we een camping, best een leuke plaats. In de avond ga ik naar een plaatselijk feest en word uiteindelijk ten dans gevraagd door een plaatselijke dame, erg leuk een eenvoudig dansje. Huphuphuphup, gelukkig de dans eindigt, eentonig, maar de plaatselijke bevolking schijnt het zeer amusant te vinden.

Ik breek te tent af en zoek het veer, twee Italiaanse fietsers die gisteren ook op de camping aankwamen gaan op hetzelfde veer. Het veer gaat naar Galeta Gonzalo hier moet ik liftend 60 km verder, er staan uiteraard meer liftsters. Plots zie ik de bus van het veer komen waar ik in Hornepirén naar info heb gevraagd, ik mocht toen niet mee. De chauffeur ziet mij en zwaait, kom. Ik loop er naartoe en mag mee. Joepidepoepi niet liften, enkele liftsters zien het natuurlijk, maar mogen niet mee van de chauffeur. Ik kom aanwin Chaiten en zoek een camping, en plots staat de Amerikaanse weer voor me. Melissa we drinken een wijntje, een andere Melissa uit Duitsland schuift aan en we spreken af om morgen naar een vulkaan te wandelen.

Ik sta op vroeg in de ochtend en moet nog vanalles doen, wanneer gaat mijn bus, heb ik tijd om met de dames te gaan wandelen?

Ik regel alles en om stipt 10.00 uur sta ik bij de bus. Op naar de vulkaan. Een hele leuke makkelijke wandeling, uiteraard worden we belaagd door de steekvliegen en Duitse Melissa wordt er helemaal gek van. Het uitzicht is prachtig en we lopen terug. De bus komt ons rond 15.00 uur ophalen, om 16.00 gaat mijn bus in Chaiten naar Puyuhuapi. De bus komt rond 15.15 en onze chauffeur neemt te tijd om ons te vermaken met zijn 10 snarige gitaar, erg leuk. 2 Roemeense fietsers die ik eerder heb ontmoet zien me staan en ik hoor de jongen roepen “Pierre”, ff babbelen. Ik ben op tijd terug voor de bus en dan zie ik de Italiaanse fietsers weer, ff babbelen.

Ik heb bijna geen Chileens geld, de camping wil cash, bij een supermarkt en een restaurant kan ik betalen met de kaart en ga uiteten. De volgende ochtend tref ik twee Nederlandse dames met de fiets, mijn leeftijd en een van hen ziet dat ik koffie heb. “Wil je ook een bakkie”, vraag ik en we kletsen wat. Ik verlaat de camping zonder te betalen en besluit te gaan liften, 10 minuten en yes, go, naar park Queulat. Ik ga naar de camping op het park “ alleen cash”, ik vraag:”bel je baas en wissel me € 10 dan kan ik betalen”. Gelukkig doet deze gast dit, ik zet mijn tent op en ga 4 km wandelen richting uitzicht op de gletsjer, als ik terug kom zie ik de Hollandse dames. Ongelofelijk, maar eenzijdig op dit moment wel 5 partijen die ik steeds tegen kom.

Vandaag wordt het lastig, 170 km liften, dirt road en weinig verkeer. Op naar Coyhaique. Ik sta 15 minuten en yes lift. 4,5 later zetten ze me af op een splitsing 35 km van Coyhaique, ik sta te liften en de bus komt. Ik geloof het zelf niet als ik rond 15.00 in Coyhaique rond loop, zoek een café met WiFi, bel Dees die met Kayleigh uiteten is en reserveer een leuk hostel.

In de bus naar Villegas, iedereen gaat naar Bolsén, ik heb besloten ongeveer de trekking te doen die Cris en Frank deden enkele jaren geleden. Bij Villegas ben ik idd de enigste die uit stapt, pak mijn rugzak en wandel een stukje de dirt road op. Steek mijn duim omhoog en de derde auto stopt, dat is lekker snel. Hij neemt me mee ( 34km) tot de laatste camping 10 km voor de grens met Chili. Ook hier tref ik weer zeer vriendelijke Argentijnen, ik word weer uitgenodigd om vanavond mee met hun te eten, “ja” zeg ik en loop naar de Rio om een verfrissende duik te nemen. Best aangenaam water. Ik bestudeer de route die C&F hebben gedaan, informeer nog bij de camping en besluit een iets andere route te nemen, langs het lago Vidal Gormez, wel iets langer, maar men verzekerd mij dat deze route mooier is. Om half 10 is het eten klaar en ik heb ondertussen een fles wijn gehaald en deze delen we. Maken een gezellige babbel en dan is het bed tijd, “tot morgenvroeg “ zeg ik.

Als ik wakker word ligt alles nog op één oor. Ik besluit om in te pakken en op tijd ben ik weg, 10 km wandelen naar de grens. De laatste km krijg ik een lift. De Argentijnse grenswacht heeft moeite met mijn paspoort en het duurt een half uur voordat ik door mag, iets verder op moet ik de Rio over en er blijkt een gratis veerdienst te zijn. Aan de overkant zie ik dat er ook eventueel in een mandje de andere kant bereikt had kunnen worden. Door naar Paso El León. De Chileense grenswacht staat al te wachten. Pedro en zijn oudere collega. Waar ga je heen, hoe lang blijf je, ben je alleen, enz een kort vragen vuur. Dan wordt het paspoort gecheckt. Alles duurt een uur. Gelukkig mag ik de hotspot van Pedro’s telefoon gebruiken om door te geven waar ik ben en dat ik enkele dagen geen bereik heb. Stempel en go, maar voordat ik vertrek krijg ik van de oudere grenswacht nog een preek, dat ik vooral voorzichtig moet zijn ‘alleen’

Op naar Torrentoso, volgens de kaart 10 km, maar naar mijn gevoel zijn hier kilometers net zo lang als miles, ik wandel tot aan een splitsing boven Torrentoso en steek een hangbrug over. Dan wordt ik verwelkomd door de dame van het huis verder op, meneer u kunt hier overal uw tent opzetten en dat doe ik dan ook, volgens de kaart heb ik 20 km afgelegd. Bergje op en bergje af, volgens mijn benen ruim 25 km. ( 10 km + 21469 stappen )

In de ochtend word ik gewekt door een jonge hond, met zijn poot prikt hij drie gaatjes in mijn tent. Snel probeer ik hem buiten de tent te krijgen, maar hij blijft terug komen. Ik sta op en jaag hem naar zijn huisje. Op naar het meer van Vidal. 15 km. Als ik na 5 km aankom bij het meer kan ik eventueel met een boot de volgende 10 km overgezet worden, ik besluit te lopen, na een kort stukje denk ik al ‘had ik die boot maar genomen’. De weg trekt zich lang en is zeer vermoeiend. Steekvliegen komen en het kost me veel energie. Uiteindelijk bereik ik het strand aan het einde en de steekvliegen jagen me in het meer.

Dezelfde dag door naar grande lago Cochamo. Ik verloop me, vind de weg niet en het kost me minstens een uur. Verspilde energie, laat in de middag kom ik kapot aan bij het mooie, zeer mooie meer. ( 30981 stappen).

2 nachten alleen in de bushbush, vandaag loop ik naar La Junta het centrale punt in de Vallei Cochamo. Graniet om me heen, wow hier is veel big wall te klimmen. Mooie lijnen, moeilijke lijnen, ik informeer bij de man van de receptie en ze hebben een hand geschreven topo, ziet er goed uit, veel rond om de 6e graags. Veel jongelui op de camping, ik spreek een Amerikaan en we eten samen staand aan een soort van buiten barretje. ( 30840 stappen ).

De volgende ochtend ben ik weer voor iedereen wakker, bak n eitje en zet een bakkie thee, voordat het water kookt is het gas op. Goed getimed. Als ik klaar ben met mijn ontbijt ga ik er weer vandoor. De weg trekt zich heel lang, vooral omdat men zei dat het plano zou zijn en dat is het geenszins. Gewoon bergje op en bergje af. Als ik eindelijk het twee sporige pad bereik, zijn er ook gelijk auto’s. Ik lift en heb weer binnen één minuut een lift, op naar Cochamó. ( 20130 stappen )

Het eerste de beste hostel pak ik, ziet er mooi uit, 2 nachten graag. Heerlijk hostel met leuke gasten en in de ochtend een fantastisch ontbijt.