De Duitsers hadden gelijk, ik word opgevreten door de steekvliegen. Uiteindelijk kom ik aan bij het meer Lluvu, maar ik vind het pad niet, ergens heeft iemand in het zand een pijl getrokken en deze volg ik. Uiteindelijk loopt ook dit pad dood in het meer. Als ik goed kijk zie ik sporen in het water en doe mijn schoenen uit en waag het erop. Het gaat prima, aan de kant is het knie hoogte ondiep. Na een kleine kilometer door het meer badderen kom ik aan de andere kant, duidelijk sporen van kampementen. Ik besluit mijn tent op te zetten en duik in het ondiepe gedeelte, best fris maar het gaat. Als verder in het water ga zijn de steekvliegen weg. Heerlijk lekker rust.
Plotseling hoor ik een stem, maar ik zie niemand. Ik probeer te lokaliseren waar het vandaan komt, maar het verstomd. Ik roep hola, hola, maar niemand reageert. Ik stap uit het meer en maak een vuurtje met veel rook. Af en toe wat takken met blad dat helpt. Ik verken de buurt, maar vind geen pad, vreemd hier moet het ergens zijn. Dan zet ik mijn telefoon aan voor locatie en zie waar ik ben en ook dat er schijnbaar aan de andere kant van het meer een pad is. Mijn kaart verouderd? Nieuw pad? Ik weet het niet.
Dan hoor ik weer stemmen, meer stemmen en plots duiken er 4 mannen op uit het bos, Argentijnen. Als ze mij zien komen ze naar me toe en maken ook een bivak in debuut van het vuur. Ik vraag de weg en ze spreken redelijk Engels. Ik een beetje Spaans. Ze vertellen me hoe ik morgen op het pad kom en door naar de scharte kan klimmen om verder te gaan. Ze nodigen me uit om mee te eten, lekkere