50 km onder Coyhaique is het Nationale Park Castillo, daar ga ik naar toe om een trekking van 3 of 4 dagen te doen. Pak een bus na twee dagen relaxen en stap in een scherpe bocht waarvan ik de plek heb gemarkeerd in Google uit. Met mij een Fransman en verder niemand. We lopen samen naar de entree van het park, een van de parkwachters is uitleg aan het geven aan twee Franse meiden in het Engels, wij sluiten aan.
Een heleboel gevaren gaan we tegenmoet volgens de jongen en vooral ook niet buiten de zogenaamde campar plekken bivakkeren. De rangers zijn streng zeggen ze. We betalen de Entree, 29000 peso’s, € 33 dat is hartstikke duur zeg ik tegen de poortwachters en zij vinden dat ook, schrijf een klacht zeggen ze. De meiden zijn ingeschreven en vertrekken. Voor hun is er een stelletje Chilenen op pad gegaan. Als Quinten en ik zo ver zijn gaan we ook. Hij is snel en ik laat hem vooruit lopen. Prachtig zonnetje en geen vervelende hoogtemeters, lekker wandelen en aangegeven met af en toe een paaltje. De Rio crossings zijn dieper dan verwacht. Na een uur heb ik het Chileense stel ingehaald en ff later de Franse dames, Quinten zie ik niet meer totdat we voorbij het campement zijn. Richting een meertje waar ik eigenlijk wil bivakkeren. Het waait er te hard en de ondergrond is ongelijk. Samen springen we met onze volle bepakking over de morene. Hij is echt behendig. Dan scheiden onze wegen. Hij blijft nog ff en ik ga een plekje zoeken. Af en toe een druppel en ik ga snel eten als de tent staat.
Als ik wakker word regent het, snel pak ik alles samen en vertrek, het wordt een super natte dag, mijn paraplu die ik mee genomen heb, waait kapot, geen regenbroek en ik word zeiknat. Loop als een haas door over de pas, sneeuw velden, twee dames die ík tegenmoet loop zeggen dat het hard waait aan de andere kant, ik zeg; “aan mijn kant alleen veel regen”.
Als ik aankom in het 2e kampement staan er er best wat tenten, de meesten zijn vanochtend niet vertrokken, te veel regen. Ik zet snel mijn tent op en duik erin. Als ik mijn telefoon uit mijn zak haal is hij zeiknat. Die is overleden:-(( na een tijdje word ik wakker en loop naar een meertje, de zon breekt door, top. Hier is het echt heel mooi, ik blijf een tijdje en als het weer gaat regenen vertrek ik, terug bij mijn tent waar ik enkele spulletjes te drogen heb opgehangen is het alleen maar natter geworden. De telefoon maakt me de meeste zorgen. Dit is mijn computer voor alles, ik weet niet eens het telefoonnummer van Desiree uit mijn hoofd.
Dag 3 is al niet beter, ik trek mijn natte sokken aan, de korte broek ( die is enigszins droog) en de natte schoenen. Echt heel vies gevoel, gaan met die banaan. Langs een meer omhoog en door naar de pas, haal enkele partijen in. Boven op de nog gevaarlijkere pas stuit ik op een Chileen, we lopen verder samen stijl over geröll naar beneden. Als we weer in de bosjes zijn is het veilig. Bij een splitsing besluit ik naar het stadje te lopen. Het regent nog steeds een beetje.
Uit het park en ik loop een weg waar ik wellicht kan liften, echter komt er geen auto. 20min voor Cerro is een Patagonië feest, ik loop het terrein op en tref de Fransman, hij is de tweede dag via een afkorting naar het dorp gelopen. Stieren vangen, gokken, soort van rodeo en gratis vlees.
