Na mijn laatste avontuur met veel wind is het weer opgeklaard, ik ga wandelen vanaf Pampa Linda naar Frias, waar ik vervolgens een boot neem over een prachtig door stijle bergen ingesloten meer. Dan 3 km met een bus en daarna een lange tocht over Lago Nahuel Huapi. 2 overnachtingen heb ik gepland.
Een busrit van eerst 1 uur over de verharde weg en dan 2 uur dirt road, hobbel de hobbel, inschrijven bij de boswachter. En daar ga ik dan, 18 kg op mijn rug, eigenlijk heb ik een beetje spijt van het feit dat ik geen spullen ( die ik echt niet nodig heb, bv. koptelefoon ) in depot heb gelaten in Bariloche. eerst loop ik naar een mooie plek om onder een van de vier gletsjers de watervallen te bewonderen.
Prachtig uitzicht, ik blijf er zeker een uur, totdat de aanval van de steekvliegen start. Ik loop terug naar de hoofdroute, maar voordat ik daar aankom hebben de vliegen me helemaal gek gemaakt. Ik besluit om de tent op te zetten en een middag dutje te doen, Siësta.
Als ik wakker word is het al 18.30, schijnbaar Had ik het nodig. De vliegen weg jagen kost veel energie, daar ga ik mee stoppen. Ik besluit om hier te blijven en maak een soepje, ff kaart bestuderen en al snel is het 21.00, slapen en morgenvroeg we op pad.
Om 6.30 sta ik op en ga aan de wandel. Vandaag een tocht bergop naar een hut, daar kan ik ook bivakkeren. Als vroeg in de middag aan kom, is het voor mij nog te vroeger om te stoppen, ik klauter nog omlaag en op een mooie plek onder een van de vier andere gletsjers zet ik mijn bivak op en vlucht in de tent. Zoem zoem steekvliegen.
Plots hoor ik iemand roepen, “is daar iemand”, ik rits mijn tent open en een dame uit Argentinië staat voor mijn tent. 50% Nederlands & 50% Duits, echter spreekt ze geen van beide talen, wel goed Engels. We gaan samen op een mooi plekje met prachtig uitzicht koken, ieder ons eigen potje. Zij heeft hier in een van de rifugio’s gewoond met haar man, ik zeg “ mijn Mujer zou hier ook kunnen wonen”.
De volgende ochtend weer vroeg op, de Argentijnse is zelfs iets vroeger dan ik. Zij heeft geen tent, maar een bivakzak. Dit gedeelte heeft meer opstakels en ik worstel me tussen en over bomen heen. Af en toe op mijn knieën onder door en ik merk hoe stijf ik ben. Ik kijk af en toe op Google Maps of ik in de goede richting loop. Na 4 uur ploeteren kom ik aan bij de steiger in Frias.
Dan Boot/bus/boot, een van de dames van de boot firma zorgt dat ik een boot eerder mag vertrekken. Adieu Tronador. Op naar het volgende avontuur.
