Paso del Leon & Cochamo

Ik ga met de bus naar Villagas en daar ga ik liften zover mogelijk langs de Rio Manso. 10km voor de grens ligt de laatste camping. Als de bus me afzet ( ik ben de enigste die uitstapt) loop ik hij zijweggetje in. Ik zet mijn duim omhoog en de derde auto na pakweg 1 minuut beentje mee, jawel helemaal tot aan de laatste camping, 34 km over een dirt road. Het stoft enorm, hier is het gortdroog. De jongeman die me meeneemt spreekt redelijk Engels en met mijn Spaans weten we een conversatie te hebben. Hij werkt als raftman in deze Rio. Na een uur komen we aan op de camping, ik meld me aan en drink een fris biertje artesenal van de tap. Het is best druk, veel mensen liggen te badderen in de rivier, waar duidelijk een bord staat ‘verboden te zwemmen’, ik zie het gevaar ook niet. Zet mijn tent op en binnen 5 minuten heb ik buren, twee stelletjes uit BA. Ze nodigen me gelijk uit voor het avondeten, top zeg ik.

De avond valt en mijn buren maken een pasta, ik heb snel een flesje wijn gescoord

Onder langs de Tronador 3478 m

Geel onder is start, geel boven met de boot & bus & boot terug naar Bariloche. Rood is bivak plek.

Na mijn laatste avontuur met veel wind is het weer opgeklaard, ik ga wandelen vanaf Pampa Linda naar Frias, waar ik vervolgens een boot neem over een prachtig door stijle bergen ingesloten meer. Dan 3 km met een bus en daarna een lange tocht over Lago Nahuel Huapi. 2 overnachtingen heb ik gepland.

De Tronador

Een busrit van eerst 1 uur over de verharde weg en dan 2 uur dirt road, hobbel de hobbel, inschrijven bij de boswachter. En daar ga ik dan, 18 kg op mijn rug, eigenlijk heb ik een beetje spijt van het feit dat ik geen spullen ( die ik echt niet nodig heb, bv. koptelefoon ) in depot heb gelaten in Bariloche. eerst loop ik naar een mooie plek om onder een van de vier gletsjers de watervallen te bewonderen.

Meer dan 100 meter hoge Cataratas

Prachtig uitzicht, ik blijf er zeker een uur, totdat de aanval van de steekvliegen start. Ik loop terug naar de hoofdroute, maar voordat ik daar aankom hebben de vliegen me helemaal gek gemaakt. Ik besluit om de tent op te zetten en een middag dutje te doen, Siësta.

Beschermt tegen de steekvliegen

Als ik wakker word is het al 18.30, schijnbaar Had ik het nodig. De vliegen weg jagen kost veel energie, daar ga ik mee stoppen. Ik besluit om hier te blijven en maak een soepje, ff kaart bestuderen en al snel is het 21.00, slapen en morgenvroeg we op pad.

Lekker soepje, ik had de tent weer ingepakt, maar blijf toch hier.

Om 6.30 sta ik op en ga aan de wandel. Vandaag een tocht bergop naar een hut, daar kan ik ook bivakkeren. Als vroeg in de middag aan kom, is het voor mij nog te vroeger om te stoppen, ik klauter nog omlaag en op een mooie plek onder een van de vier andere gletsjers zet ik mijn bivak op en vlucht in de tent. Zoem zoem steekvliegen.

Uitzicht naar het meer Lago Frias vanaf rifugio Roca
Uitzicht vanaf mijn 2e bivak

Plots hoor ik iemand roepen, “is daar iemand”, ik rits mijn tent open en een dame uit Argentinië staat voor mijn tent. 50% Nederlands & 50% Duits, echter spreekt ze geen van beide talen, wel goed Engels. We gaan samen op een mooi plekje met prachtig uitzicht koken, ieder ons eigen potje. Zij heeft hier in een van de rifugio’s gewoond met haar man, ik zeg “ mijn Mujer zou hier ook kunnen wonen”.

Tunnel gezaagd

De volgende ochtend weer vroeg op, de Argentijnse is zelfs iets vroeger dan ik. Zij heeft geen tent, maar een bivakzak. Dit gedeelte heeft meer opstakels en ik worstel me tussen en over bomen heen. Af en toe op mijn knieën onder door en ik merk hoe stijf ik ben. Ik kijk af en toe op Google Maps of ik in de goede richting loop. Na 4 uur ploeteren kom ik aan bij de steiger in Frias.

De laatste Rio passage en nu met brug

Dan Boot/bus/boot, een van de dames van de boot firma zorgt dat ik een boot eerder mag vertrekken. Adieu Tronador. Op naar het volgende avontuur.

Lago Nahuel Huapi

CAB Lluvu “wind & regen” terug naar Bariloche

De Duitsers hadden gelijk, ik word opgevreten door de steekvliegen. Uiteindelijk kom ik aan bij het meer Lluvu, maar ik vind het pad niet, ergens heeft iemand in het zand een pijl getrokken en deze volg ik. Uiteindelijk loopt ook dit pad dood in het meer. Als ik goed kijk zie ik sporen in het water en doe mijn schoenen uit en waag het erop. Het gaat prima, aan de kant is het knie hoogte ondiep. Na een kleine kilometer door het meer badderen kom ik aan de andere kant, duidelijk sporen van kampementen. Ik besluit mijn tent op te zetten en duik in het ondiepe gedeelte, best fris maar het gaat. Als verder in het water ga zijn de steekvliegen weg. Heerlijk lekker rust.

Mooi plekje aan Lluvu CAB

Plotseling hoor ik een stem, maar ik zie niemand. Ik probeer te lokaliseren waar het vandaan komt, maar het verstomd. Ik roep hola, hola, maar niemand reageert. Ik stap uit het meer en maak een vuurtje met veel rook. Af en toe wat takken met blad dat helpt. Ik verken de buurt, maar vind geen pad, vreemd hier moet het ergens zijn. Dan zet ik mijn telefoon aan voor locatie en zie waar ik ben en ook dat er schijnbaar aan de andere kant van het meer een pad is. Mijn kaart verouderd? Nieuw pad? Ik weet het niet.

Tronador +/- 3500m met gletsjer

Dan hoor ik weer stemmen, meer stemmen en plots duiken er 4 mannen op uit het bos, Argentijnen. Als ze mij zien komen ze naar me toe en maken ook een bivak in debuut van het vuur. Ik vraag de weg en ze spreken redelijk Engels. Ik een beetje Spaans. Ze vertellen me hoe ik morgen op het pad kom en door naar de scharte kan klimmen om verder te gaan. Ze nodigen me uit om mee te eten, lekkere polenta, nog nooit zo goed gehad.

Regen en wind

Ochtend, regen en wind. Ik zie de toppen niet meer. Waar moet ik heen. Ik besluit om terug te gaan. Heb ook niets doorgegeven aan het thuis front. Ik zoek het pad aan de andere kant van het meer, maar ook hier geen pad en besluit weer door het meer te lopen, nu aan de andere kant, bergje af en dat weer stijl omhoog, ploegend omhoog. De wind trekt aan en blaast met omver, helpt me omhoog, door naar lago Negra en direct door omlaag.

Hoezo, het waait!!

Als ik uiteindelijk na 25 km in de benen beneden ben, zie ik een bierkraam, ff zitten. De bus naar Bariloche komt over een uur.

CAB Lluvu “wind & regen” terug naar Bariloche

De Duitsers hadden gelijk, ik word opgevreten door de steekvliegen. Uiteindelijk kom ik aan bij het meer Lluvu, maar ik vind het pad niet, ergens heeft iemand in het zand een pijl getrokken en deze volg ik. Uiteindelijk loopt ook dit pad dood in het meer. Als ik goed kijk zie ik sporen in het water en doe mijn schoenen uit en waag het erop. Het gaat prima, aan de kant is het knie hoogte ondiep. Na een kleine kilometer door het meer badderen kom ik aan de andere kant, duidelijk sporen van kampementen. Ik besluit mijn tent op te zetten en duik in het ondiepe gedeelte, best fris maar het gaat. Als verder in het water ga zijn de steekvliegen weg. Heerlijk lekker rust.

Plotseling hoor ik een stem, maar ik zie niemand. Ik probeer te lokaliseren waar het vandaan komt, maar het verstomd. Ik roep hola, hola, maar niemand reageert. Ik stap uit het meer en maak een vuurtje met veel rook. Af en toe wat takken met blad dat helpt. Ik verken de buurt, maar vind geen pad, vreemd hier moet het ergens zijn. Dan zet ik mijn telefoon aan voor locatie en zie waar ik ben en ook dat er schijnbaar aan de andere kant van het meer een pad is. Mijn kaart verouderd? Nieuw pad? Ik weet het niet.

Dan hoor ik weer stemmen, meer stemmen en plots duiken er 4 mannen op uit het bos, Argentijnen. Als ze mij zien komen ze naar me toe en maken ook een bivak in debuut van het vuur. Ik vraag de weg en ze spreken redelijk Engels. Ik een beetje Spaans. Ze vertellen me hoe ik morgen op het pad kom en door naar de scharte kan klimmen om verder te gaan. Ze nodigen me uit om mee te eten, lekkere

Terug naar Mendoza en door naar Bariloche & de bergen in.

Als ik bedenk dat ik deze weg ook helemaal terug had moeten lopen, zucht, gelukkig een lift geheel terug naar Mendoza. Onderweg krijgen we om beurten de Maté aangereikt ( een soort van thee/achtig/yerba kruiden), je drink totdat het slurpt. Geeft het terug aan degene die schenkt en deze persoon geeft ‘m weer door. ( in eerdere blog aandacht aan besteed) paf, knal, extra hobbel, de chauffeur stopt en wat blijkt, een lekke band, verwisselen maar. Uiteraard help ik mee. En na een half uur gaan we weer verder.

Hobbel de hobbel

Uiteindelijk ben ik terug in Mendoza en daags erop vertrek ik naar Bariloche.

Bariloche is een soort van Zwitserse nederzetting in een soort van alpien gebied.

Mijn Hostel

Super toeristisch en wat me op valt is dat zowat iedere toerist jonger is dan 30 jaar. Ik wil zo snel mogelijk weg en ga met de bus naar Colonia Suiza, ja echt ook gesticht door een aantal Zwitsers.

Kopie van….

Als ik het toeristische dorpje doorloop, vreet ik alleen maar stof, er zijn hier geen verharde wegen en de Argentijnen racen af en toe tussen de menigte door. Snel weg hier. In alle haast vergeet ik Dees door te geven dat ik waarschijnlijk 5 dagen van de aardbodem verdwenen zal zijn.

Ach ook nog ff een echte “Spaanse” naam bedenken

Ik vertrek snel uit deze nederzetting die overigens op een prachtige plek tussen meren in ligt. Op naar het Zwarte “ Lago Negra “, ik zet mijn tent op zowat aan het meer, echt prachtig.

No comment

Ik maak een soepje en ga lekker slapen.

In de ochtend

Vroeg vertrek ik richting CAB Lluvu, eerst klauteren en door sneeuw veldjes naar een kam op pakweg 2000 meter, dan stijl door het geröll omlaag, om vervolgens helemaal af te dalen naar een beekje op pakweg 1000 meter, ik weet het niet exact omdat mijn batterij van mijn klokje leeg is. Beneden aangekomen moet ik door een woud van een soort van bamboe en omgevallen bomen een weg vinden naar Lluvu. Steekvliegen en muggen zwermen om me heen, jakkus. Ik kom 2 Duitsers tegen en zij vertellen dat het nog erger wordt met deze stekers.

Uitzicht op de Monte Tronador 3478m

Met Ari naar 5403 meter!!!!

Vierduizenders doe ik niet meer, maaaaar 5000 meter is toch wel weer apart…., Ari heeft weinig ervaring met hoogte, maar is super geïnteresseerd, ik stel voor om rustig aan te acclimatiseren, met Dees was ik al meerdere keren boven de 4000 meter, maar natuurlijk niet naar boven gelopen.

Ergens rond de 3000 meter

Het gaat lekker, we spreken af om naar 3500 meter te lopen en dat gaat gemakkelijk, Ari haakt n beetje aan, ik hoor m af en toe hijgen. Als we boven zijn maak ik een thee en lopen we terug naar 3000 meter. Hoog lopen, laag slapen en goed drinken is mijn advies naar Ari. We zetten de tenten op.

Deze lenticularis voorspelt de wind

De weersvoorspelling is niet al te best, men heeft ons al gewaarschuwd voor veel wind. We eten nog wat en gaan slapen, de wind begint langzaam aan te trekken en rond 24.00 check ik de tent van Ari ‘ hij staat nog’, mijn tent is al een paar keer zowat plat gewaaid. Rond 4 uur in de ochtend gaat de wind liggen en wij ook, de rust is teruggekeerd.

De tenten staan nog

Het weer voor vandaag wordt waarschijnlijk nog slechter, vannacht weer en meer wind voorspeld, ik stel voor dat we toch een eind naar boven lopen, maar geen bivak bouwen, Ari’s tent zal er zeker aan gaan en die van mij wellicht ook. We redden 4000 meter en de wind komt alweer opzetten, toch weer boven de 4000, maar geen 5000der.

Onze TOP foto

We dalen af en gaan door naar de rifugio, we hebben geluk dat er gelijk een auto stopt om ons mee te nemen. Uiteindelijk wordt ik voordat ik onderweg afscheid neem van Ari ( hij gaat richting Chili) helemaal terug gebracht naar Mendoza.

De paarden zijn gewoon nog rustig

Uit de stad met nieuwe Amigo Ari

Eerder had ik een afspraak met Marilou, Joachim, Saar & Jules, zij beklommen de Aconcagua en ik kreeg de tip om naar Vallecitos te gaan om te wandelen, acclimatiseren of proberen een summit te beklimmen. De Aconcagua is een berg waar je grof geld voor moet betalen en dat is tegen mijn principes van berg beklimmen.

Potrerillos , camping met zwembad 🏊‍♀️

Eerst naar Potrerillos met de bus, als ik aankom bij het busstation zie ik een bekende. Ari, gisteren zijn we samen naar de Bodega geweest en we sliepen in het zelfde hostel. Ari komt uit Paraguay en hij is ook een echte berg liefhebber. Als we de tenten hebben geïnstalleerd gaan we wandelen langs een rivierbedding en daarna inkopen doen voor onze Asado.

Ari laat zien dat het pure rivierklei is

Na het inkopen gaan we de Asado opstarten, grappig om het ritueel weer te volgen, we hebben 1 kilo vlees 🥩 en een paprika die hij doorsnijdt en vult met een ei.

Asado
Past niet op het bordje

We smullen weer van het heerlijke vlees met daarbij behorende wijn uit deze streek. Naast ons liggen de “aasgieren” te wachten op de resten.

De “ aasgieren “, echt honden leven

Laatste dag met Desiree en verder naar Mendoza

Na ruim 2 weken samen door het noorden van Argentinië te zijn getrokken, gaat Dees weer naar huis. Paardrijden, watervallen (Cataratas) en met de auto 1250km afgelegd in Jujuy.

Desiree vertrekt naar BA en dan naar 🏠

Door naar Mendoza, ik maak een busrit van 18 uur, ruim 1200km zuidelijk, richting de Aconcagua de hoogste berg van dit continent. Een luxe bus ( slaapbus) hobbelt over de slechte wegen en als ik in de ochtend wakker wordt denk ik dat ik de Aconcagua in de verte zie, ik maak een paar foto’s met mijn 40x zoom, maar mijn buurman weet mij te vertellen dat het niet de Aconcagua is “ deze zie je niet van hieruit “, zegt mijn buurman. Dus gooi ik de foto’s weer weg.

Mendoza is bekend van de top wijnen, dus ga ik naar 2 Bodega’s, een olijfolie fabriek en als toetje een chocolade fabriek ( ik denk de zus van de gids 😊

Ruim 1,5 miljoen flessen per jaar bij Cecchin
De roble blijft 6 mnd in deze eiken vaten

Een beetje een kermis met al die proeverij-en. Soms lijkt het wel of de mensen zich verdringen om een slokje te krijgen.

Inschenken maar 🍷
Er wordt best veel geëxporteerd

Van de wijn naar de olijfolie en door naar de chocolade fabriek, de vrouw van chocolade is super enthousiast en verteld vooral veel over de flessen met alcohol, deze maken ze ook, …. en dan nog de olijfolie. We krijgen wat olie op onze handen en moeten deze inwrijven, grappig om te zien dat mensen dat heel serieus doen. Tenslotte wordt er overal wat verkocht en dan rijden we naar onze hostels.

Olijfolie

Serranias del Hornocal, Humahuaca & Purmamarca

Hele mond vol en dan te bedenken dat de H niet uitgesproken wordt, oefen maar eens. 14 kleuren berg, nieuwjaarsdag en de 7 colores. Na bezoek aan het zoutmeer zijn we doorgereden naar Humahuaca, we worden verwelkomd door een soort van carnavals stoet met van allerhande blaasinstrumenten en trommels. Het is 1 Jan. en de locale bevolking viert het met muziek, dans en drinken. Deze stoet trekt aan ons hostel voorbij. Als we later de stad verkennen staan ze op het plaza Major.

Met verzamelt voor de stoet

We besluiten om lekker te gaan eten, meestal bestel ik een lekker stuk vlees en Desiree een salade, uiteraard met een fles rode wijn en dan delen we.

Deze keer heeft Desiree ook een stuk vlees, kip met hete zwarte bonen saus

Top bereidt en we smullen. Naast ons zit een Duitser die zijn Camper heeft verscheept en trekt samen met zijn vrouw 8 mnd rond. Je gelooft niet hoeveel mensen uiteindelijk meer dan een half jaar rond trekken. Morgenochtend gaan we naar de 14 colores, een poging om met eigen huur auto te gaan strand bij het eerste beekje, we rijden terug en laten ons door een 4 Wheel Drive brengen. Boven staan we plots op 4350 meter, alweer een nieuw record, maar wat een mooi uitzicht. We lopen een stukje naar onder om betere foto’s te maken.

Weinig zon , maar dat mag de pret niet drukken

Als we terug lopen, voelen we de hoogte. Pffff, weer een vierduizender 😉. Als we terug rijden wordt het druk op deze zandweg. Tientallen auto’s snellen naar boven, maar ook fietsers, motoren en brommers. Wij betalen de afgesproken prijs en verkennen Humahuaca nog maals, best een leuke stad.

Wilde haren waaien op de Andes

We vervolgen onze weg naar Purmamarca, een toeristische attractie, veel minder leuk dan Humahuaca.

De 7 kleuren berg in het dorp Purmamarca

Van Salta via Salinas Grandes naar Humahuaca

Het hoogte record is verpulverd, eerst over een pas naar Salinas Grandes ( Zoutmeer in Argentinië) 4170 dan door naar Humahuaca 3150 m, wat een mooie omgeving, niet te geloven en weer lama’s in het wild gezien.

4 stuks en vanavond lamsvlees eten

Als we op de pas zijn regent het, maar dat mag de pret niet drukken zoveel kleuren en verschillende rots/zand partijen.

Na de dreiging volgt uiteindelijk ook de regen.
En dan als het opgeklaard is.

In de verte zien we het zoutmeer, in tweeën gespleten door een weg. We rijden de parkeerplaats op en deze is opgetrokken zoutmeer.

Uiteraard voorzien van de Argentijnse vlag

Eigenlijk is weg naar Salinas Grandes een zijweg naar Purmamarca,hier slapen we morgen. De weg andersom is weer prachtig.

WoW